Aan X (belanghebbende) zijn voor het jaar 2018 voor zijn woning aanslagen rioolheffing en afvalstoffenheffing opgelegd. X heeft bezwaar gemaakt. Hij heeft als reactie op een uitnodiging van de Heffingsambtenaar kenbaar gemaakt niet aanwezig te zullen zijn bij het hoorgesprek, aangezien hij nog niet over alle gevraagde informatie beschikte. De Heffingsambtenaar heeft X daarna niet nogmaals uitgenodigd voor een hoorgesprek.

Volgens Rechtbank Den Haag heeft de Heffingsambtenaar daarmee niet aan de hoorplicht voldaan. De zaak was teruggewezen naar de Heffingsambtenaar.

Op het hoger beroep van de Heffingsambtenaar oordeelt Hof Den Haag dat het hem vrijstaat de gevraagde informatie of het antwoord op vragen tijdens het hoorgesprek aan een belanghebbende te verstrekken. Indien de gemachtigde niet op het hoorgesprek is verschenen, mag de Heffingsambtenaar die informatie ook tegelijkertijd met de uitspraak op bezwaar verstrekken. Anders dan X stelt, was de Heffingsambtenaar voorts niet gehouden om het hoorgesprek fysiek te doen plaatsvinden, vanwege de op dat moment geldende coronamaatregelen en het daarmee in overstemming geldende beleid van de gemeente om alleen telefonisch te horen.

Het Hof concludeert dat de hoorplicht niet was geschonden. De zaak wordt teruggewezen naar de Rechtbank.

De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie tegen deze uitspraak op 25 april 2025 verworpen onder verwijzing naar artikel 81 Wet RO.

In deze zaak heeft Hof Den Haag geoordeeld dat de Herstelwet voldoet aan het rechtsherstel zoals vereist in het arrest van de Hoge Raad van 24 december 2021 (21/01243, ECLI:NL:HR:2021:1963, NLF 2022/0106, met noot van Dusarduijn). Voor wat betreft de toekenning van een rentevergoeding heeft het Hof op basis van voornoemd arrest en het arrest van de Hoge Raad van 20 mei 2022 (21/03587, ECLI:NL:HR:2022:718, NLF 2022/1094, met noot van Perdaems) geoordeeld dat de compensatie voor rechtsherstel moet aansluiten bij het werkelijk behaalde rendement. Ongerealiseerde vermogenswinsten mogen hierin niet worden meegenomen. Partijen bereikten overeenstemming over dit werkelijke rendement, waarop het Hof de aanslag en de belastingrente heeft verlaagd.

Ten aanzien van de rentevergoeding heeft het Hof geoordeeld dat op basis van artikel 30fe AWR geen belastingrente wordt vergoed. Toch hebben belastingplichtigen, volgens het Hof, recht op een passende vergoeding voor het rentenadeel dat zij als gevolg van de onverschuldigde betaling van belasting hebben geleden, vanwege schending van artikel 13 EVRM.

De staatssecretaris heeft cassatieberoep ingesteld.

Voor zover de klachten zich richten tegen het oordeel over de op rechtsherstel gerichte compensatie, worden deze met toepassing van artikel 81 Wet RO verworpen.

De klachten inzake de rentevergoeding slagen wel. De Hoge Raad verwijst naar rechtsoverweging 3.3 van het arrest van de Hoge Raad van 6 juni 2024 (23/00771, ECLI:NL:HR:2024:756, NLF 2024/1465, met noot van Hoogwout). Er bestaat in casu geen aanleiding om in afwijking van de nationale wetgeving een vergoeding van rente aan X toe te kennen. Het verzoek van X om een rentevergoeding moet daarom worden afgewezen.

Het cassatieberoep van de staatssecretaris wordt gegrond verklaard.

X (bv; belanghebbende) heeft beroep ingesteld betreffende een aan haar opgelegde aanslag vpb en daarbij gegeven boetebeschikking. Rechtbank Den Haag heeft dat beroep met toepassing van artikel 8:54 Awb niet-ontvankelijk verklaard op de grond dat het verschuldigde griffierecht niet (tijdig) is betaald.

Het verzet van X is ongegrond verklaard zonder X te hebben gehoord. Volgens de uitspraak op verzet heeft X niet verzocht om op een zitting te worden gehoord.

X stelt in cassatie dat de Rechtbank niet tot ongegrondverklaring van het verzet had mogen overgaan zonder haar daarover te horen.

De Hoge Raad verklaart het cassatieberoep gegrond.

Nu een boete in het geding was, had de Rechtbank moeten onderzoeken of het vereiste van een behoorlijk proces als bedoeld in artikel 6 EVRM aanleiding gaf X ambtshalve in de gelegenheid te stellen op een zitting te worden gehoord naar aanleiding van haar verzet.

De Rechtbank heeft voorts in de bestreden uitspraak niet vastgesteld dat X uitdrukkelijk of stilzwijgend afstand heeft gedaan van het recht om over het verzet te worden gehoord.

De kennelijke beslissing van de Rechtbank om X niet uit te nodigen om op een zitting over het verzet te worden gehoord, berust aldus ofwel op een onjuiste rechtsopvatting ofwel behoefde nadere motivering, die ontbreekt.

De Hoge Raad wijst het geding terug naar de Rechtbank.

Deze zaak gaat over schoonmakers die via het platform van Helpling (dat op 10 januari 2023 failliet is gegaan) bij particuliere huishoudens schoonmaakwerk verrichtten. De kernvraag is of de schoonmakers een gewone arbeidsovereenkomst dan wel een uitzendovereenkomst hadden met Helpling, of dat zij een arbeidsovereenkomst hadden met de huishoudens.

Hof Amsterdam heeft het (subsidiaire) standpunt van FNV gevolgd dat er een uitzendovereenkomst bestond tussen Helpling en de schoonmakers, waarbij de huishoudens optraden als inlener.

In cassatie hebben zowel Helpling als FNV c.s. klachten gericht tegen het oordeel van het Hof.

De Hoge Raad oordeelt dat uit de wetsgeschiedenis en uit het stelsel van de wet niet voortvloeit dat de terbeschikkingstelling van een uitzendkracht uitsluitend kan plaatsvinden in het kader van het beroep of bedrijf van de inlener. Het Hof heeft daarom volgens de Hoge Raad kunnen oordelen dat huishoudens kunnen optreden als inlener en dat in deze zaak sprake is van een uitzendovereenkomst tussen Helpling en de schoonmakers.

De cassatieklachten tegen het oordeel van het Hof dat de huishoudens konden optreden als inlener, vindt de Hoge Raad dus ongegrond. Ook de overige cassatieklachten tegen het oordeel van het Hof dat er sprake is van een uitzendovereenkomst tussen Helpling en de schoonmakers, gaan volgens de Hoge Raad niet op.

X (bv; belanghebbende) verricht tegen vergoeding vermogensbeheerdiensten. In 2013 heeft het Openbaar Ministerie een strafrechtelijk onderzoek ingesteld tegen zowel X als een van haar bestuurders. Het Openbaar Ministerie verdacht X van het plegen van valsheid in geschrift en witwassen, en de bestuurder van het feitelijk leidinggeven aan dan wel medeplegen van deze strafbare feiten en, met deze strafbare feiten verband houdend, het indienen van onjuiste aangiften voor de vennootschapsbelasting respectievelijk de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

Een advocatenkantoor heeft, in opdracht en voor rekening van X, de bestuurder rechtsbijstand verleend in het kader van de tegen de bestuurder ingestelde strafrechtelijke procedure. Het advocatenkantoor heeft voor die dienstverlening aan X facturen uitgereikt. X heeft de facturen betaald.

De Inspecteur heeft de aftrek van de btw op de facturen geweigerd, omdat de advocaat niet rechtstreeks voor de vennootschap zelf werkte, maar voor de bestuurder. Rechtbank Noord-Holland heeft de Inspecteur in het gelijk gesteld.

Volgens Hof Amsterdam diende de rechtsbijstand mede het belang van X en de continuïteit van haar bedrijfsvoering en daarom is de btw op de facturen in beginsel aftrekbaar.

Vervolgens heeft het Hof uit eigen beweging vastgesteld dat de kosten moeten worden aangemerkt als een relatiegeschenk onder het BUA, en dus alsnog van aftrek zijn uitgesloten. Dat heeft tot gevolg dat de btw voor X toch niet aftrekbaar is. De Inspecteur had dit standpunt echter eerder bij de Rechtbank ingetrokken en het Hof is daarmee buiten de rechtsstrijd getreden, oordeelt de Hoge Raad.

De rechter mag het recht weliswaar ambtshalve toepassen, maar alleen als de feiten daartoe dwingen. Dat is hier niet het geval.

Het cassatieberoep van X wordt gegrond verklaard. De naheffingsaanslagen worden vernietigd.

X (belanghebbende) heeft in januari 2019 BPM-aangifte gedaan naar een bedrag van € 3.655 ter zake van een uit Duitsland afkomstige gebruikte personenauto. De Inspecteur heeft € 2.419 BPM nageheven.

Bij Hof Arnhem-Leeuwarden is in geschil of grond bestaat voor het in aanmerking nemen van een waardevermindering als gevolg van schade en wegens het ontbreken van een Nederlandstalig onderhoudsboekje en de status van ex-rental.

Wanneer X erin slaagt aannemelijk te maken dat de door haar gestelde overige schade aan de auto meer dan normale gebruiksschade vormt in de zin van artikel 10, lid 8, Wet BPM, is het mogelijk een waardevermindering in aanmerking te nemen wegens de status van ex-rental en het ontbreken van een Nederlandstalig onderhoudsboekje. Met andere woorden: wanneer de ‘hobbel’ van meer dan normale gebruiksschade bewijsrechtelijk is genomen door de belastingplichtige, kunnen in het kader van de taxatiemethode alle waardeverminderende factoren in aanmerking worden genomen.

X slaagt er evenwel niet in aannemelijk te maken dat sprake is van meer dan normale gebruiksschade aan de auto.

Dit betekent dat, zoals de Inspecteur bepleit en anders dan Rechtbank Gelderland heeft geoordeeld, er voor het in aanmerking nemen van een waardevermindering wegens schade, het zijn van ex-rental en het ontbreken van een Nederlandstalig onderhoudsboekje geen plaats is.

De door X verschuldigde BPM bedraagt € 5.180, zodat de naheffingsaanslag dient te worden verminderd tot € 1.525 (€ 5.180 -/- € 3.655).

De Hoge Raad heeft op 11 april 2025 het beroep in cassatie tegen deze uitspraak verworpen onder verwijzing naar artikel 81 Wet RO.

Dit arrest gaat over de reikwijdte van de zogenoemde doorkijkbenadering die wordt toegepast als de waarde van wat door erfrecht of schenking wordt verkregen afhankelijk is van de waarde van onroerende zaken.

X (belanghebbende) heeft certificaten van aandelen in een vennootschap geschonken gekregen. De vennootschap houdt een vastgoedportefeuille die grotendeels uit woningen bestaat. In het geding in feitelijke instantie speelden twee vragen. De eerste vraag was in hoeverre de bedrijfsopvolgingsregeling (BOR) mag worden toegepast. Hof Amsterdam heeft vooropgesteld dat de waardebepaling van een onroerende zaak dwingend is voorgeschreven in artikel 21, lid 5, SW 1956. Daaruit valt niet op te maken dat deze bepaling niet zou zijn geschreven voor onroerende zaken die behoren tot het vermogen van – in dit geval – een bv. Ondersteuning voor dit oordeel heeft het Hof gevonden in HR 13 december 1995 (29.716, ECLI:NL:HR:1995:AA3167). Het Hof heeft daarom geoordeeld dat een waardebepaling van de woningen op grond van de WOZ-waarde is aangewezen met inachtneming van een leegwaarderatio als bepaald in artikel 21, lid 5 en 8, SW 1956 in verbinding met artikel 10a Uitv. besl. SW 1956.

In cassatie betoogt de staatssecretaris dat het Hof ten onrechte ervan is uitgegaan dat de waarderingsregel van artikel 21, lid 5, SW 1956 ook de voorgeschreven methode is voor de waardering van certificaten van aandelen in een vennootschap die woningen bezit.

De Hoge Raad verklaart het cassatieberoep gegrond. De bijzondere waarderingsvoorschriften uit de SW 1956 voor woningen zijn niet van toepassing op certificaten van aandelen in een vennootschap waarvan het vermogen (mede) uit woningen bestaat. Bij de waardering van aandelen wordt namelijk niet rechtstreeks uitgegaan van de waarde van afzonderlijke vermogensbestanddelen zoals woningen. Wel kan de WOZ-waarde van een woning, eventueel met correcties (zoals voor verhuurde staat), als hulpmiddel dienen bij het bepalen van de waarde in het economische verkeer van de aandelen.

Het incidentele cassatieberoep van X over de toepassing van de bedrijfsopvolgingsregeling doet de Hoge Raad af met toepassing van artikel 81 Wet RO.

De zaak is verwezen naar Hof Den Haag.

Conform Conclusie A-G Koopman (NLF 2024/1296, met noot van Van Mol).

Aan X (belanghebbende) zijn naheffingsaanslagen OB 2008, 2009 en 2011 opgelegd. Deze zijn na bezwaar verminderd tot nihil.

Rechtbank Noord-Holland heeft het beroep van X ongegrond verklaard en de Inspecteur veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade tot een bedrag van € 5.500.

X heeft met diverse formele stellingen hoger beroep ingesteld.

Hof Amsterdam oordeelt dat de Inspecteur heeft voldaan aan zijn verplichting om de op de zaak betrekking hebbende stukken over te leggen. Er bestaat geen recht op een dwangsom omdat geen sprake is van een ingebrekestelling als bedoeld in artikel 4:17, lid 3, Awb.

Het Hof verwerpt het standpunt van X dat de Rechtbank hem een hogere vergoeding voor immateriële schade had dienen toe te kennen, te weten een vergoeding van € 14.000.

De Rechtbank heeft de aanvang van de redelijke termijn in de drie samenhangende zaken terecht vastgesteld op 6 februari 2014. Het geschil over de naheffingsaanslagen OB 2008, 2009 en 2011 is beëindigd door een brief van de Inspecteur van 30 maart 2020, waarin deze heeft meegedeeld volledig tegemoet te komen aan het standpunt van X dat de naheffingsaanslagen tot nihil moeten worden verminderd. De in aanmerking te nemen redelijke termijn is daarom geëindigd op 30 maart 2020 en niet (zoals de Rechtbank heeft geoordeeld) op 26 juli 2021, zodat de vergoeding van immateriële schade eerder te hoog dan te laag is vastgesteld.

Het verzoek van X tot toekenning van aanvullende schadevergoeding ter grootte van € 1.000.000 wordt afgewezen, aangezien X de door hem gestelde schade niet aannemelijk heeft gemaakt.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de Rechtbank en verklaart het hoger beroep ongegrond.

De Hoge Raad heeft op 4 april 2025 het beroep in cassatie tegen deze uitspraak verworpen onder verwijzing naar artikel 81 Wet RO.

De heer A en zijn echtgenote zijn sinds 2003 woonachtig in België. De heer A is belastingadviseur.

De onderhavige procedure houdt verband met aan X (bv; belanghebbende 1) en de in België gevestigde vennootschap Y (bvba; belanghebbende 2) opgelegde aanslagen vpb 2014. X heeft een door Y aan haar in rekening gebracht bedrag van € 106.352 ten laste van de winst gebracht. Zij stelt zich op het standpunt dat sprake is van een betaling aan Y voor een concerndienst. X beschikt zelf niet over kennis en expertise en huurt die in van Y, aldus belanghebbenden. De Inspecteur heeft het bedrag van € 106.352 niet in aftrek toegelaten.

Dat acht Hof Den Bosch terecht. Het Hof oordeelt dat de betaling van € 106.352 niet zou hebben plaatsgevonden als er geen sprake was van een aandeelhoudersrelatie tussen X, Y en de uiteindelijke aandeelhouder, de heer A. Derhalve moet worden aangenomen dat X de betaling van € 106.352 heeft verricht met het oogmerk om Y als haar (middellijk) aandeelhouder te bevoordelen. Er is sprake van een onttrekking aan het vermogen van X die niet ten laste van haar winst komt. Rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft terecht geoordeeld dat X de kosten van € 106.352 niet ten laste van haar winst kan brengen.

Het Hof verwerpt de stelling van X dat zij beschikte over een vaste inrichting in België.

De weigering van de aftrek van het bedrag van € 106.352 is ook niet in strijd met EU-recht. Voorts heeft de Inspecteur het vertrouwens- en zorgvuldigheidsbeginsel niet geschonden.

Het hoger beroep is ongegrond.

De Hoge Raad heeft op 17 april 2025 het beroep in cassatie tegen deze uitspraak verworpen onder verwijzing naar artikel 81 Wet RO.

X (belanghebbende) heeft op 18 juli 2023 digitaal hoger beroep ingesteld tegen een uitspraak van Rechtbank Rotterdam over een WOZ-beschikking. Op 19 juli 2023 ontving hij via het webportaal Mijn Rechtspraak een bericht van de griffier dat de gronden van het hoger beroep ontbraken, met de mogelijkheid dit uiterlijk op 16 augustus 2023 aan te vullen. Dit is niet gebeurd, waardoor het hoger beroep niet-ontvankelijk werd verklaard op basis van artikel 8:54 Awb. Hof Den Haag verwierp vervolgens het verzet van X en heeft daartoe geoordeeld dat hij het bericht op 19 juli 2023 heeft ontvangen en heeft kunnen inzien. Tegen dit oordeel had X cassatieberoep ingesteld.

In het daaropvolgende arrest van 31 januari 2025 heeft de Hoge Raad voor wat betreft de vaststelling van de hoogte van de vergoeding voor rechtsbijstand geoordeeld daarover op dat moment nog geen beslissing te kunnen nemen, omdat de stukken daarvoor onvoldoende aanknopingspunten bieden. Aangezien X bij het instellen van het cassatieberoep geen rekening hoefde te houden met de nieuwe regels uit het arrest van 17 januari 2025 (24/00575, ECLI:NL:HR:2025:46, r.o. 3.5.2), kreeg hij de gelegenheid om aanvullende informatie te verstrekken. Daarna mocht het college van B en W daarop reageren. X heeft echter niet gereageerd. Nu deze procedure is afgerond, oordeelt de Hoge Raad als volgt.

De Hoge Raad gaat ervan uit dat het geval van X met het oog op het vaststellen van de vergoeding van de kosten van de cassatieprocedure niet is aan te merken als een bijzonder geval als bedoeld in r.o. 3.5.2 van het arrest van 17 januari 2025.

De Hoge Raad berekent de vergoeding van de proceskosten ter zake van deze cassatieprocedure daarom met inachtneming van de WHpkv. Hierbij wordt verder in aanmerking genomen dat de zaak met nummer 24/03954 met deze zaak samenhangt in de zin van het Bpb.

Het college van B en W moet X € 91 betalen voor de kosten voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor het geding in cassatie.

De zaak is verwezen naar Hof Amsterdam ter verdere behandeling van en beslissing op het verzet met inachtneming van dit arrest.

Zie ECLI:NL:HR:2025:465.